«کارناوال» هم به جمع برنامه‌های توقیفی پیوست مدیر عالی حرم مطهر رضوی در بازدید از شهرآرا مطرح کرد: شهرآرا؛ صدای شهر امام رضا (ع) در سطح ملی و فراملی + فیلم جیمز کامرون: ساخت «آواتار» برای پول نبود پیام تبریک رئیس سازمان صداوسیما به مناسبت روز خبرنگار جدیدترین خبر سلامتی اکبر عبدی از زبان خودش (۱۷ مرداد) بازیگر سریال «خاندان اژدها» به «جنگ ستارگان» پیوست زمان پخش سریال عملیات مهندسی + تیزر اجرای یک تئاتر توسط کانون پرورش فکری کودکان در عراق «رویاشهر» ۲۰ میلیاردی شد فیلم مرد عینکی امشب (۱۷ مرداد ۱۴۰۴) در «هفت» نقد می‌شود پیام قالیباف به مناسبت روز خبرنگار | مجلس برای تصویب لوایح دولت در حمایت از خبرنگاران آمادگی دارد آخرین وضعیت سلامتی اکبر عبدی از زبان دخترش خبرنگاری دل می‌خواهد ده‌نمکی: اکبر عبدی بزودی مرخص می‌شود خبرنگاران، حافظان حافظه جمعی یک ملت هستند پیام شهردار مشهد به مناسبت ۱۷ مرداد، روز خبرنگار خبرنگار، صدای حقیقت؛ از خیابان‌های وطن تا ویرانه‌های غزه پیام رئیس کل دادگستری استان خراسان رضوی به مناسبت روز خبرنگار بسته اینترنت هدیه خبرنگاران فعال شد (۱۷ مرداد ۱۴۰۴) آخرین وضعیت جسمی محمود فرشچیان (۱۷ مرداد ۱۴۰۴)
سرخط خبرها

مخمصه‌های نوشتن | سوژه‌های سمجِ نجات یافته

  • کد خبر: ۳۲۰۰۷۴
  • ۱۵ اسفند ۱۴۰۳ - ۱۴:۰۷
مخمصه‌های نوشتن | سوژه‌های سمجِ نجات یافته
ایده باید در هر مکان و هر لحظه ول کن نویسنده نباشد. آن‌موقع دیگر نویسنده مبتدی یا بعضا حرفه‌ای باید بتواند رفته‌رفته ابزار نوشتنش را جور کند.

به گزارش شهرآرانیوز؛ در بلاتکلیفی هم آدم نمی‌داند باید چکار کند. مخصوصا وقتی سوژه دقیقا معلوم نباشد. یک تصویر، یک لحظه و یا یک احساس مدام جلوی چشم نویسنده عقب و جلو برود و تصویرش مثل سیدی  که خش رویش افتاده باشد، وسط بدترین شرایط زندگی گیر کند و تصویرش تو حافظه بماند. آن‌وقت است که درگیر نوشتن می‌شود و اساسا جز این راه دیگری ندارد و به قول محمدحسن شهسواری که در کتاب‌های نویسندگی‌اش گفته: «نویسنده کسی نیست که دوست دارد بنویسد، بلکه کسی است که می‌خواهد ننویسد، اما نمی‌تواند.»

بنابراین ایده باید از این خاصیت سمج‌گونه مستثنا نباشد. طوری یقه‌اش را بگیرد که در هر مکان و هر لحظه ول کن نویسنده نباشد. آن‌موقع دیگر نویسنده مبتدی یا بعضا حرفه‌ای باید بتواند رفته‌رفته ابزار نوشتنش را جور کند. مثلا آهنگی پخش کند یا کتاب و رمان محبوبش را تورق بزند، چند صفحه از نوشته‌های قبلی‌اش بخواند تا خلاصه آن بنزین مدنظر را در موتور مغزش بریزد. بعد بنشیند پشت ماشین نوشتنش، فرمان را تو دستش بگیرد و با هر ابزار و هر کلمه و هر فنی که یاد دارد، تا مقصد نهایی داستانش براند؛ بنابراین نوشتن و گفتن از نانوشته‌ها چندان اهمیتی ندارند تا زمانی که بمباران ایده‌های سمج بتوانند در گلاویز زندگی آدم را به زمین بیاندازند و او را ناچار به نوشتن از خود بکنند.

صرف لذت بردن از نوشتن و البته در دسترس داشتن ابزار آن (همچون کلمه، عناصر و داشتن سواد نوشتن)، این رنج از سوژه‌ ایست که سایه به سایه همراه نویسنده می‌دود و او را وارد جهان داستانی خود می‌کند تا در هر دست‌انداز زندگی جلو دیدش رژه برود، تا او را مجبور به نوشتن از خود کند.

-    چگونه سوژه‌ای ابتر می‌ماند؟

اما آنچه سبب می‌شود یک سوژه ابتر بماند، نه تنها بی توجهی به آن است، بلکه وجود مشغله هایست که در زندگی سبب فراموشی یا کم اهمیتی آنها می‌شوند. چنان که انگار اتفاق یا بحرانی از تجربه‌ی زیستی بر روی بحرانی دیگر یا حادثه‌ای دیگر هم پوشانی کند. یا ب عبارتی لایه‌ای از زندگی بر روی لایه‌ی دیگری بیفتد و از توجه و بازتاب آن بر تمام اتفاقات کمرنگ کند. آن وقت دیگر نوشتن از آن سوژه ابتر باقی می‌ماند. چرا که دیگر دغدغه‌ی دیگری بر الویت مسایل برای نویسنده مطرح است. دغدغه‌ای که او را یا از نوشتن آن سوژه بازمی دارد یا سوژه دیگری را غالب بر آن مساله می‌کند، تا خود بتواند بر ذهن و جهان ذهنی و داستانی نویسنده تاثیر بگذارد.

-    چرا نباید از ایده داستانی حرفی به زبان راند؟

در کلام ساده می‌توان گفت: «سوژه همان تیر خلاصی است که در لحظاتی از زندگی گریبان نویسنده را می‌گیرد و تا نوشته نشود و گفته نشود، دست از سر او برنمی‌دارد.»

شاید بتوان این دلیل را همان مساله‌ای ساده، اما مهمِ نگفتن از ایده داستانی یک نویسنده دانست. چرا که اگر ایده به زبان بیاید، آن فرصت مغتنم نوشتن را از دست می‌دهد و از تب و تاب نوشتن می‌اندازد.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->